از نخستین دهه‌های قرن بیستم، ادبیات روایتی مدرن (رمان، داستان و نمایشنامه)، پس از پیمودن راهی پرفراز و نشیب و دشوار، مراحل تکامل خود را پشت سر گذاشته، به نقطهٔ اوج خود رسید. از آن پس، گرایش‌هایی خاص و نو‌آوری‌هایی منحصر به فرد در ادبیات روایی رخ نمود: شکل‌گرایی، گزینش واژگان باستانی، گرایش به استفاده از استعاره، رمز و کنایه و گاه رجوع به حافظهٔ مشترک تاریخی. شایان ذکر است که این دگرگونی‌ها، به ویژه در عرصهٔ زیبایی‌شناسی، به نوبهٔ خود نیاز به دیگر جنبه‌های هنر از جمله نقاشی، پیکرتراشی و شعر (برگرفته از پاره‌ای نمادهای تجسمی) را آشکار ساخت.