کریستینا لوگن - شاعر صندلی شمارهٔ ۱۴ آکادمی نوبل ادبی - از تکین‌ترین شاعران عصر ماست. سرشت‌نمای شعرش در شدت بخشی‌ایست که به “یاد” می‌دهد و تا سر حد فراموشی میل می‌کند. اساساً شعرهای او نوشته می‌شوند که نه در “یاد” بلکه در “فراموشی” بمانند. در آن بخشی از حافظه که “باز - یافت” نمی‌شود. بدین‌سان، لوگن شاعر نسیان است، شاعر فقدانِ یاد!
من پیش‌رفتی تک نفره‌ام
گاهی در جنگل کسی پشت سرم
با شیطنت به من می‌خندد ...