“خاطره‌های جنگ انقلابی” نوشتهٔ ارنستو چه‌گوارا یادداشت‌های یکی از عاملان اصلی یکی از خارق‌العاده‌ترین تجربه‌های انقلابی عصر ماست. حماسهٔ گروه کوچکی است که در حال قدم به کوبا نهادند که بزرگ‌ترین سلاحشان آرمان بود و پس از دو سال نبرد سرسختانه با نظام دیکتاتوری، در هاوانا به قدرت رسیدند.
گابریل گارسیا مارکز شعری دارد در رثای “ارنستو چه‌گوارا” به این مضمون که، مرد افتاده بر زمین، مرده، یکی فریاد می‌زند دلاور برخیز و دلاوری بی حرکت می‌ماند.
دو، سه، ده، هزار نفر فریاد می‌زنند، بر نمی‌خیزد. نخستین کس را می‌بوسد و به راه می‌افتد.
چه‌گوارا را شاید به عنوان نماد اعتراض بر هر پرچمی بنشانند، اما نگاه انسانی و مهربان اوست که همه را می‌خواند...