الریش بک از مهم ترین جامعه شناسان معاصری است که به نقد نظریه های جامعه شناسی را در این می داند که از حیات عمومی و آرمان اولیه اخلاقی و سیاسی جامعه شناسی به عنوان علم رهایی بخش فاصله گرفته اند و واقعیت های جهان اجتماعی امروزی کمتر در چارچوب تحلیلی آنها قابل بحث است. وی در تفسیر جامعه ای که گرفتار عقل افسرده، طبیعتی بحرانی و جامعه ای در معرض تهدید است؛ بیان داشته است که در شرایط کنونی (فاجعه اصلی این است که ما دیگر قادر به تشخیص فاجعه نیستیم).
این فرض به طور آشکار در بینش نظری بک پذیرفته شده است که بر پایه سنت های جامه شناسی کلاسیک، مسئله روابط پیچیده طبیعت و جامعه قابل فهم نیست. از این رو بر مبنای میراث به جای مانده از نظریه ی کلاسیک جامعه شناسی نمی توان چارچوب مفهومی مناسبی برای درک روابط پیچیده میان طبیعت و جامعه ایجاد کرد؛ بنابراین لازم و ضروری است که جامعه شناسی در جایگاه علم رهایی بخش از فضاهای محصور شده در آن بیرون می آید و به فکر ایجاد یک چشم انداز و مرجع جدید برای تحلیل اوضاع به وجود آمده باشد. این مرجع جدید بایستی در تمامی سطوح مفاهیم، نظریه ها و روش شناسی ها نمود پیدا کند. اگر نظریه های جامعه شناسی بخواهند از تبدیل به یک موزه از ایده های کهنه (جامعه شناسی زامبی) اجتناب کنند، باید به بازاندیشی بپردازند و سکوت واژگان را بشکنند. این اثر دعوتی به بازنگری در نظریه های جامعه شناسی است.