ژان پل سارتر فیلسوف بزرگ و نویسندهٔ توانا و برندهٔ جایزهٔ نوبل در سال ۱۹۵۳ به سراغ یکی از نمایشنامه‌های الکساندر دوما (پدر) که شخصیت اصلی آن جلوه‌گر بی نظمی و نبوغ بود رفت تا آن را به شیوهٔ خود بازنویسی کند و در حقیقت اثری بیافریند که به گفتهٔ روبر کن یک “درام خوب دارای استحکام” و “درخشان” است.