کاتارینا در برابر پنجره ای که کرکره های آن افتاده تا آفتاب وارد اتاق نشود،نشسته و گذشته خود را به­خاطر می­­آورد.با قدرت با مادرش-آن مستبد چکمه پوش-سخن می­گوید و حرف­هایی را که آن روز بر اثر بی تجربگی نمی­توانست به زبان بیاورد،حالا به او تحویل می­دهد.او را متهمم می­کند و به تصویر سایه گون پدر می­اندیشد که مرگش در تاریکی­های گذشته ذهن او محو شده است...