ادبیات، نه یک آرمان، بلکه همنوایی و فرصتی روانشناختی است، برای به راه انداختن تسخیرشدگانی که می‌خواهند به اعماق انسان و جهان غیر متعارف سفری دیگر داشته باشند و بار دیگر صورت ازلی و هستی طبیعت و اشیا را بی‌واسطه دریابند، تا در گذر حیات، به نوعی، به داوری و لذت هنری دلپذیر و ساختمند نزدیک و نزدیکتر شوند. چشم‌انداز ادبیات، همواره زنده، از گذشته می‌آید و میل به آینده دارد. هر جا سخنی از دیروز و فردای باورهای آدمی است وظیفه و کارکرد ادبیات، تمام قد به رخ می‌کش