حقیقت این است که رمان نو فاقد قهرمان است؛ ناگزیر خواننده قادر نیست در کنار قهرمان، در برابر دیگران موضع‌گیری کند. شخصیت‌ها فاقد روان‌شناسی خاص هستند؛ گویی روح ندارند. چیزی از گونهٔ مهر و کین، جاذبه و دافعه، رفتار حماسی و ثبات در عقیده در آنان نیست. اینکه چنین شخصیت‌های خنثی، منفعل، بی‌هویت، بی‌شناسنامه و شیء گونه‌ای تا چه اندازه به مصداق‌های واقعی‌شان در جامعه شبیه‌اند، البته خرده‌هایی است که بر رمان نو وارد است. ...
کتاب حاضر به کنکاشی در داستان‌های جوندار، سترون و روب گری‌یه می‌پردازد.